Naukowcy z Duke University oraz Houston Methodist Neurological Institute wykorzystali komórki macierzyste z krwi pępowinowej w leczeniu pacjentów po udarze niedokrwiennym.  U wszystkich pacjentów, którzy otrzymali wlew krwi pępowinowej zauważono poprawę!

Udar stanowi główną przyczynę śmierci i długotrwałej niepełnosprawności. Dotyka co szóstą osobę na świecie. Może wystąpić w każdym wieku, natomiast najczęściej, bo aż w 75%, wspomniane zaburzenie występuje u osób powyżej 65 roku życia. Wraz z każdą przeżytą dekadą, ryzyko udaru wzrasta. Zdecydowana większość (85%) udarów ma charakter niedokrwienny.

Grono specjalistów z Duke University oraz Houston Methodist Neurological Institute podjęło się badań nad wykorzystaniem krwi pępowinowej w leczeniu ciężkiego udaru niedokrwiennego. Badaniem klinicznym od lipca 2015 roku do lutego 2016 roku objęto 10 pacjentów, w wieku od 45 do 79 lat. W przeciągu kilku dni (3-9) od udaru otrzymali oni allogeniczny, pojedynczy wlew dożylny komórek macierzystych.

Pacjenci poddani byli kontroli specjalistów przez pierwsze 24 godziny oraz podczas rozmów przeprowadzanych po 1, 3, 6 oraz 12 miesiącach. Ocena zdarzeń niepożądanych wykazała, że przeszczepy były bezpieczne i dobrze tolerowane przez pacjentów z udarem niedokrwiennym.

Bardzo dobre wyniki dały również przeprowadzone badania neurologiczne. W sześciostopniowej skali mRS, wskazującej na stopień niepełnosprawności po udarze, u każdego z pacjentów odnotowano poprawę o min. 1 stopień (w tym u jednego z uczestników o aż 3 stopnie).

Jak podkreślają autorzy badania, komórki macierzyste z krwi pępowinowej stanowią bardzo dobry materiał do przeszczepu, zarówno w przypadku udaru, jak i szeregu innych schorzeń, w leczeniu których są stosowane od przeszło dwudziestu lat. Jako jedną z głównych zalet podają tolerancje immunologiczną- komórki macierzyste z krwi pępowinowej są mniej reaktywne na niedopasowanie niż na przykład te, pochodzące ze szpiku kostnego. Ponadto są łatwo dostępne (po ich wcześniejszym zdeponowaniu w banku), nieukierunkowane (biologicznie najbliższe komórkom embrionalnym) oraz kriokonserwowane (poddawane procesowi zamrożenia w bardzo niskiej temperaturze z możliwością wykorzystania nawet po bardzo długim upływie czasu).

Źródło: https://stemcellsjournals.onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1002/sctm.18-0008